Praktijk Hypnose

De heer R. S. was politieagent en al twee keer gezakt voor zijn promotie?examen. Nu maakte hij zich erg bezorgd
dat hij voor de derde keer zou zakken, omdat dat waarschijnlijk zou betekenen dat hij het niet meer mocht overdoen. Over een bepaald vak bij het examen maakte ‘ hij zich de meeste zorgen en hij ontdekte dat hij door zij angst haast geen informatie erover kon onthouden.

In het begin van de behandeling leerde hij hypnose te gebruiken als een vorm van ontspanning. Hij leerde zich zelf in hypnose te brengen en moest dit elke dag vijftig minuten doen alvorens te gaan studeren. Als hij tijden het studeren om de vijftien minuten de formule `rustig t ontspan’ verschillende keren zou herhalen, zou hij me! gespannen worden. Nam de spanning toch toe, dan zou hij die kwijtraken door diep adem te halen en de spanning eruit te ademen. Hij kreeg verschillende egoversterkende suggesties in de trant van dat er geen reden was waarom hij niet voor deze examens zou slagen ? h kwam omdat hij angstig was, niet omdat hij het niet kon Toen hij eenmaal deze technieken had geoefend en ontspanner studeerde, moest de heer R.S. datgene wat h’ wilde leren op een bandje opnemen en het voor zichzelf afdraaien terwijl hij in hypnose was, en zo zou hij een groot deel van de informatie onthouden. Hij gebruikte deze methode en slaagde zonder moeilijkheden voor zij examens.

Psoriasis

Mevrouw L.J. was tweeënveertig jaar en leed al zeven jaar aan psoriasis. De aandoening was niet zo ernstig, maar ze droeg altijd lange mouwen en dikke kousen om de onooglijke vlekken die op haar ellebogen en benen te zien waren te bedekken. Ze had ook wat uitslag op haar hoofdhuid, zodat ze veel last had van roos, wat heel onaangenaam was. Oorspronkelijk zaten alleen haar ellebogen en knieën onder, maar in de laatste twee jaar had het zich uitgebreid. Haar moeder leed aan een ernstige: vorm van psoriasis en mevrouw L.J. maakte zich zorgen dat het zich ook bij haar zou uitbreiden. , Hoewel mevrouw L. J. van nature niet angstig was, stond, ze toch wel onder spanning. Ze gaf toe dat er soms tussen
haar en haar man spanningen waren. Hij was directeur van een grote onderneming en kwam vaak laat, moe en in een slecht humeur thuis. Zij had een nogal veeleisende deeltijdbaan en twee kleine kinderen, zodat ook zij vaak moe was tegen de tijd dat haar man thuiskwam. Ze moest soms `een puntje van haar tong afbijten’ om met hem geen ruzie te gaan maken, maar kookte dan inwendig omdat ze niet had gezegd wat ze op haar lever had. Ze wist heel goed dat de daaruit voortvloeiende spanning of een andere emotionele stress haar psoriasis verhevigde. Wanneer ze op vakantie ging, verbeterde ook haar huid. Ze werd met de gebruikelijke egoversterkende technieken behandeld en ze had geleerd zichzelf te hypnotiseren. Men zei haar dat ze overdag heel ontspannen zou zijn, alles wat ze moest doen gemakkelijk aan zou kunnen, en van kleine strubbelingen niet van streek zou raken. Geleidelijk zou, zo zei men haar, zelfs haar huid zich ontspannen en hierdoor meer voeding uit het bloed kunnen krijgen en genezen. Ze moest zichzelf regelmatig in hypnose brengen en zich voorstellen hoe de psoriasisvlekken steeds kleiner werden totdat ze uiteindelijk verdwenen.

Tijdens haar tweede afspraak vertelde mevrouw L.J. dat ze zichzelf had gehypnotiseerd en zich meer ontspannen voelde. Ze vond echter dat ze thuis niet erg diep in hypnose ging. Ondanks dit ging het steeds beter met haar en werd ze steeds minder gespannen. Ze begon te beseffen dat sommige spanningen thuis door haar werden veroorzaakt, en nu ze meer ontspannen was leek haar man ook minder slecht gehumeurd. Ze had vijf zittingen met hypnotherapie, met een tussenpozen van ongeveer tien dagen, waarna haar psoriasis helemaal was verdwenen. Men vroeg haar door te blijven gaan elke dag zelfhypnose te doen en terug te komen als ze enig problemen had. Ze kwam één keer terug, acht maanden later, toen ze een heel klein vlekje psoriasis had gekregen nadat ze helemaal van streek was geraakt. Na één zitting was het weg en zag de therapeut haar niet meer terug.

Pijnen

Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog was t. heer P.S. eenentwintig jaar en werd hij opgeroepen voor militaire dienst. Hij was een verstandige en bekwame jonge man en klom al gauw op tot de rang van korporaal Hij werd echter uit het leger ontslagen toen hij tijdens een actie ernstig gewond raakte. Hij lag verscheidene maanden in het ziekenhuis. Uiteindelijk moest zijn rechterbeen geamputeerd worden. Omdat hij jong en veerkrachtig was, leerde hij spoedig lopen met een prothese (een houten been) en slaagde zelfs in weer te gaan dansen. Hij vond het wel erg dat h niet kon voetballen. Na de oorlog vond hij al gauw a baan in Londen en werkte zich langzaam omhoog totdat hij in 1972 directeur werd van de onderneming. Nadat zijn been was afgezet, voelde de heer P.S. met tussenpozen pijn in de stomp. Jarenlang had hij daar niet a., veel last van gehad, maar tien jaar voordat hij met h

hypnotherapie was begonnen, was het erger geworden. de pijn begon dan als hij heel veel had gelopen en trad soms op wanneer hij zich na een drukke dag ’s avonds ontspande. Hij woonde in Sussex, niet ver van de kust, en moest daar om elke dag op en neer naar Londen met de trein. soms kon hij geen zitplaats in de trein naar Londen bemachtig gen en ook niet in de metro die hem naar de binnenstad bracht. Vervolgens moest hij zes minuten lopen naar zijn werk en dat alles betekende dat hij vaak met veel pijn arriveerde. En hetzelfde kon hem ’s avonds overkomen als hij weer naar huis ging, hoewel hij geneigd was laat van kantoor weg te gaan om het spitsuur te ontlopen. Door de jaren heen had de heer P.S. herhaaldelijk met zijn huisarts over het probleem gesproken. Hij was een aantal keren naar het `Ledematen Centrum’ in Roehampton teruggegaan en had verschillende soorten prohesen geprobeerd, maar de een leek niet beter te zijn dan: de ander. Zijn huisarts had hem doorverwezen naar een chirurg en een neuroloog, maar niemand had hem kunnen helpen. Hij kreeg pijnstillers die hij kon innemen als, hij ze nodig had, maar hij probeerde ze niet te gebruiken wanneer hij werkte, omdat hij bang was dat hij zich er niet door zou kunnen concentreren (hoewel hij moest toegeven dat er tijden waren dat hij zo’n ontzettende pijn had dat hij zich ook niet kon concentreren).

Hij beschreef de pijn als een soort kramp en hij was zich ervan bewust dat hij er vaker last van kreeg als hij het erg druk had of onder spanning werkte. De pijn kwam dan heel plotseling op en hield soms wel twee à drie dagen aan. De laatste zes maanden had hij elke dag pijn en het werd steeds erger. Als hij de pijnstillers innam, merkte hij dat ze niet langer werkte zoals voorheen. De pijn had niets te maken met irritatie of roodheid van de huid en was kennelijk te wijten aan een of andere vorm van spiersamentrekking en niet aan een slecht zittende prothese. (De pijn waaraan de heer P.S. leed was niet hetzelfde als het verschijnsel `fantoompijn’, dat bij mensen met een geamputeerd ledemaat vaak voorkomt. Het treedt gewoonlijk onmiddellijk na de amputatie op en de cliënt voelt de pijn in het ledemaat dat er niet meer is, vaak in het deel dat het verst verwijderd is, de voet of hand. Dit soort pijn kan ook met hypnotherapie worden behandeld en in een onderzoek dat in de jaren ’50 naar de resultaten ervan werd uitgevoerd, werd tachtig procent van de cliënten van de pijn verlost, hoewel het effect bij slechts zo’n vijftig procent blijvend was.)

Tenslotte besloot de heer P.S. op aanraden van zijn huisarts eens hypnose te proberen, hoewel hij betwijfelde of dat zou helpen. Maar met de gedachte dat het ook geen kwaad kon maakte hij een afspraak. Gelukkig was hij goed hypnotiseerbaar en kon hij heel gemakkelijk diep in trance gaan, hetgeen nodig is bij het bestrijden van pijn. Tijdens zijn eerste zitting leerde de therapeut hem zichzelf te hypnotiseren en moest hij gedurende twee weken elke dag oefenen alvorens terug te komen voor zijn tweede afspraak. Hij leerde ook een variatie van de `gebalde vuist’?techniek, die bij astma wordt gebruikt, om de samentrekkingen die in de spieren van de stomp optraden te doen verminderen.

Tijdens de tweede zitting vertelde de heer P.S. dat hij besloten had de therapie een kans te geven als hij er iets van merkte en had zichzelf met succes zo’n drie dagen achter elkaar in hypnose gebracht. Maar toen had hij, om een of andere reden, `de handigheid verloren’, en hoe hij er wel mee door was gegaan, had hij zichzelf niet trance kunnen brengen. Het leek alsof de reden hiervoor was dat hij niet voldoende vertrouwen in zijn kunnen h om de technieken die hij had geleerd ook toe te passen é en dus werden ze herhaald. Daarbij werd de techniek de `telefooncentrale’?visualisatie geprobeerd.De heer P.S. vond het moei lijk zich de centrale voor te stellen, maar stemde toe h een week te oefenen om te kijken of het gemakkelijk werd (wat vaak gebeurt). Helaas, hoewel het hem na e week wat beter afging zich de centrale voor te stellen e’ de juiste verbinding naar zijn been `uit te zetten’, ver lichtte dit de pijn maar heel lichtjes. Daarom werd tijdens de volgende zitting de techniek van de `emmer m ijs’ (zie ook de paragraaf over pijnbestrijding) geprobeerd en dit vond hij veel gemakkelijker. Zodra zijn hand gevoelloos raakte, moest hij die op de pijnlijke plek op zijn stomp leggen. Hij kreeg de suggestie dat de g> voelloosheid uit zijn hand naar de stomp zou stromen daarbij de pijn zou doden terwijl zijn hand weer norm zou worden. Door de glimlach die op zijn gezicht kwam wist de therapeut dat de suggestie aansloeg. Omdat er geen gevaar bestond als de pijn voor altijd werd gemaskeerd, werd de heer P.S. verteld dat het effect. van lange duur zou zijn, maar dat hij, als hij voelde dat het verdween, opnieuw `in werking’ kon zetten door de techniek te herhalen. Hij kreeg de suggestie dat hij d techniek routinematig twee à drie keer per week kon toepassen, terwijl hij zichzelf hypnotiseerde om het effect van gevoelloosheid op een constant niveau te houden. Hoewel er echter geen gevaar bestond bij het maskeren van de pijn, bestond er altijd nog de mogelijkheid dat er een andere pijn in zijn stomp zou optreden, bijvoorbeeld~’ doordat de huid tegen de prothese aanschuurde of door een infectie. Daarom voegde de therapeut eraan toe: `Dit is een heel speciaal soort gevoelloosheid. Het stilt alleen de pijn waar a al zo veel jaren last van hebt. Het werkt echter helemaal niet voor welke andere pijn dan ook die; in de stomp ontstaat. En ook niet voor een of andere pijn’

Uit “Prisma: Hypnotherapie voor iedereen” Dr Ruth Lever